maandag 29 september 2014

Word vriend(in) van Stichting Groenegraf.nl

Uit de dagelijkse portie email die we ontvangen blijkt wel dat onze website en onze activiteiten in de smaak vallen. Een grote schare volgers en fans. Prachtig.

Al bijna tien jaar groeit onze site mede dankzij een steeds groter wordende groep vrijwilligers. Volgend jaar bestaan we tien jaar. We zijn al aan het sparen voor een aantal leuke evenementen waar onze fans van mee gaan genieten.

Als u vindt dat Stichting Groenegraf.nl goed werk doet en dat we de kans moeten krijgen om nog meer activiteiten te ontwikkelen, overweeg dan eens om vriend of vriendin van Stichting Groenegraf.nl te worden. Dat kan door vrijwilligerswerk te doen of door een (kleine) bijdrage in de kosten. Wat we hebben bereikt is tot stand gekomen zonder subsidie. Onze activiteiten worden gefinancierd door onze webwinkeltje en door donateurs.

Wilt u vriend worden van Stichting Groenegraf.nl? Klik dan hier om u te registreren.
Doneert u 10 euro of meer, dan ontvangt u een kleine verrassing. Alvast bedankt!


Eric van der Ent

Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op  Facebook en Twitter

zondag 28 september 2014

De reddende engel

U heeft het vast gemerkt. De afgelopen twee weken ging het mis op de site. Opeens werkte de verschillende zoekmachines die de diverse databases doorzoeken niet meer. En dat was nog niet alles. Ook het plaatsen van berichten, het bewerken van de databases door onze gevalideerde vrijwilligers... het werkte niet meer. U mag gerust weten, de paniek sloeg me om het hart.

Ik heb de site zelf in elkaar gepuzzeld, met hangen en wurgen, maar het werkte. Bijna tien jaar lang. En opeens werkte veel onderdelen van de site niet meer. De oorzaak werd me al wel snel duidelijk. Om het kort uit te leggen: de site is grotendeels geschreven in PHP, een taal om websites te bouwen em om gegevens uit databases te trekken. Zo'n taal evolueert. Het verandert in de loop der tijd. Sommige functies worden toegevoegd andere verdwijnen en sommige functies werken op een andere manier. Eén van de functies die ik veel gebruik op de site werd uitgeschakeld omdat die functies vaak door hackers gebruikt worden om sites te hacken en plat te leggen. Een goede zaak dat je beschermd wordt natuurlijk, maar als je het je allemaal zelf hebt aangeleerd, dan wordt je daar niet echt blij van. Na een paar avonden puzzelen was ik er nog niet uit. Ik kreeg het niet aan de praat.

Nadat ik mijn frustraties op onze facebookpagina geuit had, kreeg ik binnen een uur een berichtje van Bert Breunesse van Breunesse ICT. Hij wilde wel even voor me kijken op vrijwillige basis. Dat liet ik me natuurlijk geen twee keer zeggen en mailde hem de 'probleem'-pagina's. Binnen het uur mailde hij me met de oplossingen voor het probleem en kon ik de pagina's met de problemen aanpassen.
Nog steeds veel werk om al die pagina's te repareren, maar zonder Bert was ik er zeer waarschijnlijk nooit uitgekomen.



Gewapend met een doos gebak, een boekje Baarnaars en Barinezen en een oude plattegrond van Baarn ben ik naar de Beukenlaan getogen waar het kantoor van Breunesse ICT te vinden is. Daar heb ik gezellig met Bert kennis gemaakt en genoten van een lekkere bak koffie.

Bert: ontzettend bedankt voor je hulp, je bent onze reddende engel. Je hebt al aangegeven dat je ons wel wilt helpen als we je nog eens nodig hebt. Van dat aanbod maken we graag gebruikt, al begrijpen we natuurlijk dat je met je eigen ICT bedrijf druk genoeg bent. Nogmaals heel erg bedankt, mede namens de bezoekers en vrijwilligers van groenegraf.nl. De website van Breunesse ICT vindt u hier: http://www.breunesse-ict.nl/

Inmiddels werkt alles weer zoals het moet. Mocht u toch nog problemen ondervinden, laat het dan alstublieft even weten.

Eric van der Ent

Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op  Facebook en Twitter

zaterdag 27 september 2014

Stichting Groenegraf.nl feliciteert Historische Kring Baerne!

Vandaag, zaterdag 27 september 2014, is een bijzondere dag. De Historische Kring Baerne viert haar veertig (!) jarig bestaan.




Stichting Groenegraf.nl feliciteert de Historische Kring Baerne met deze mijlpaal.
Bedankt voor veertig jaar lang prachtig werk!


Namens bestuur, vrijwilligers en volgers van Stichting Groenegraf.nl

donderdag 25 september 2014

Tante Hannie Lips, weet u het nog!

Hannie Lips
Welke inwoner van Baarn zat niet voor de buis in de beginjaren '50, om op elke woensdag- en zaterdagmiddag te gaan kijken naar onze "Tante Hannie".


De populairste televisiester van Nederland is niet een artiest, maar een omroepster, Hannie Lips van de K.R.O. Het wonderlijke van haar succes is, dat zij niets bijzonders doet'. Zij kondigt het program­ma aan en assisteert bij de kinder­uitzendingen. Alleen door haar vrien­delijke, natuurlijke verschijning heeft zij tienduizenden voor zich weten te winnen. Niet alleen kinderen, bak­vissen en jongemannen, maar ook huisvaders voelen zich vriendelijker gestemd, als zij via hun televisietoestel Hannie Lips in de ogen kijken. Zij heeft een fanmail als een filmster. Wekelijks ontvangt zij honderden brieven uit binnen- en buitenland, waarin men haar een compliment maakt of haar om raad vraagt. Soms zijn er gedichten bij gevoegd of kleine geschenken, zoals een briefopener, een geborduurd kleedje, foto's, welke men vanaf het televisiescherm van haar gemaakt heeft, en ook kindertekenin­gen. Bakvissen, die omroepster willen worden, schrijven haar, dat zij uren­lang voor de spiegel zitten om zich te oefenen in het schminken en opmaken. Kinderen en hondjes worden naar haar genoemd. Op deuren en muren schrijft de jeugd haar naam. Het publiek reageert vaak onmiddellijk op wat zij zegt. Onlangs had zij zich tijdens een uitzending tegenover een kind laten ontvallen, dat haar moeder spoedig jarig was. Op die dag werd zij overstroomd met felicitaties voor de jarige. Tot nu toe heeft ze alle brieven, kaarten en telegrammen zelf kunnen beantwoorden, maar het wor­den er steeds meer, zodat zij het niet meer kan bijhouden.

In Studio Irene in Bussum bij de opname in juni 1952

"Ik vind het erg jammer, want ik wil ze allemaal graag een persoonlijk woordje schrijven. Maar het is onver­mijdelijk; ik zal in het vervolg een keuze moeten doen."

Vooral met het kinderuurtje heeft Hannie Lips succes. Misschien zullen enkelen van onze lezers, die nog niet met de televisiegebruiken in ons land op de hoogte zijn, de neiging hebben om hierover enigszins geringschattend te denken. De kinderprogramma.'s, welke overigens ook bij veel ouderen zeer in de smaak vallen, trekken echter verreweg de meeste kijkers. Men schat het aantal zelfs op een miljoen. Er zijn namelijk talrijke toe­stelbezitters, die elke woensdag- en zaterdagmiddag de kinderen uitnodi­gen om te komen kijken. Zulke bijeen­komsten van zestig tot zeventig kinderen vormen geen uitzondering meer. Er zijn zelfs huizen, waar hon­derd kinderen tegelijk op televisie­visite komen. Zonder ook maar iets af te doen aan het kinderprogramma. van de K.R.O., dat naar onze over­tuiging tot het beste behoort, wat er op dit gebied uitgezonden wordt, mogen wij het zwaaien van "tante Hannie'' aan het einde van de uit­zending toch wel als een van de hoogte­punten beschouwen. Dit zwaaien heeft zij al sinds geruime tijd uit­gebreid met knipoogjes en kushandjes.

Zwaaien, een knipoog en een handkus

"U weet niet, wat een knipoogje of een kushand voor velen betekent, Misschien vindt u dat sentimenteel, maar er zijn duizenden kinderen, zieken, verlamden, ouden van dagen en ook eenzamen, voor wie de radio en de televisie vrijwel het enige con­tact betekenen, dat zij met de buiten­wereld hebben."

Ze kijkt ons onderzoekend aan alsof ze bang is, dat wij het inderdaad sentimenteel zullen vinden. Maar langzaam wordt ons duidelijk, dat het werk van Hannie Lips veel meer omvat dan een keer of tien in de  maand een programma aankondigen.

Ze laat ons een paar brieven zien van kinderen: ,,Lieve tante Hannie," schrijft een van hen. ,,Hoe gaat het  met u, met mij gaat het niet goed, want ik ben ziek." En een andere brief begint: ,,Raad eens hoe ik u deze brief schrijf ... Ziek."

Dan leest ze ons nog een brief voor van een man, die zijn grote leed niet heeft kunnen verzwijgen. ,,Tante Hannie, Hierbij laat ik u weten, dat een van uw trouwe kijkertjes, Fransje, niet meer naar Dappere Dodo zal zien. Hij is woensdagmiddag jongstleden op weg naar de T.V.-uitzending bij zijn oma onderweg niet goed geworden en om zes uur bij zijn ouders thuis gestorven. Hij is zeven jaar geworden. Dit wilde ik u niet onthouden, om­reden hij toch zo met u dweepte en altijd zwaaide naar u. Wij weten, dat hij ook nu onder veilige hoede is, evenals bij u tijdens het half uur, dat u verzorgde."

"Een enkele keer ga ik naar een paar kinderen toe, die ziek zijn," ver­volgt ze en ze laat ons een foto zien, waarop zij stralend als altijd tussen twee patiëntjes zit. Onderwijl bladert ze in een stel brieven, geschreven met grote kinderhanenpoten, welke ze nog beantwoorden moet. We kijken haar aan. Het is alsof we een oude bekende ontmoet hebben. Regelmatig komt zij op het scherm bij ons als een graag. geziene gast in de huiskamer, maar voor deze keer hebben wij de rollen omgedraaid en zijn wij haar gaan bezoeken op haar ruime zolderkamer in het huis van haar ouders te Rotter­dam, een gezellige, eenvoudige meisjeskamer met boeken, souvenirs en een grote, zwarte piano.

"Hoe heeft u die in 's hemelsnaam naar binnen gekregen?" "Ja., daar hebben we wel een beetje moeite mee gehad. We hebben haar eerst moeten demonteren en toen moest er nog een stuk uit het raam gezaagd worden. Ze staat hier, omdat ik na de Middelbare meisjes School, een tijdje op het conservatorium gestudeerd heb."

Buiten roepen een paar kinderen: ,,Tante Hannie!" "Een moment." Ze gaat naar het raam en zwaait volgens het ritueel dat wij van de televisie kennen. ,,Niet de stoep af, hoor!"

Nog een keer of vier zal ons gesprek op. deze wijze onderbroken worden. ,,Ze mogen niet meer bellen," ver­klaart ze, als ze van het raam terug­komt. ,,Ik stond soms een hele middag in de gang om kinderen te ontvangen. Dat ging niet meer. Overigens heb ik wel geleerd om dergelijke recepties vlot te doen verlopen. Ze krijgen een snoepje en dan: Nu maar weer gauw spelen, jongens. O ja, waar waren we ook weer!

Ik heb het conservatorium niet af­gemaakt. Je moet je helemaal aan de muziek kunnen geven. Eerst ben ik een tijdlang rondleidster geweest hij de Unilever. Dat doe ik trouwens nog wel eens. In 1954, het jubileumjaar van de Fordfabriek, ben ik bloemenfee geweest. Het was erg leuk werk en ik heb er veel door geleerd. Vooral de toespraakjes, welke ik moest hou­den bij de opening van shows en ten­toonstellingen, waren een goede oefe­ning voor mijn later werk. In die periode heeft men mij voor televisie­omroepster gevraagd."

,,Moet uzelf voor uw kleding zorgen ?". "Ja, maar we krijgen kledinggeld. Overigens schijnen een paar textielfabrikanten op dit gebied iets te willen gaan doen. Als we de jurk zelf mogen uitzoeken, vind ik het wel prettig want je hebt als televisieomroepster "een stand op te houden, mensen verwachten nu eenmaal dat je er altijd keurig uit ziet , maar ik zou niet willen, dat wij speciaal ontworpen kostuums kregen. Het wordt zo onpersoonlijk, als je moet aantrekken wat een ander je omhangt. Vindt u het prettig, u op straat herkennen ?. ,,0 ja. Dat gebeurt trouwens dikwijls. De mensen kunnen zo leuk reageren. Sommige zijn verbaasd aan, alsof ze niet kunnen begrijpen, dat je werkelijk bestaat. Door haar contact met kinderen heeft haar werk een duidelijk sociale inslag gekregen, iets dat men voorheen alleen in de Verenigde Staten mogelijk achtte.
Ik ga naar huis jullie ook.


Een keer heeft ze het gewaagd de kijkertjes aan het einde van een uit­zending naar de studio te roepen, niet vermoedend, welke de gevolgen zou­den zijn. Binnen enkele minuten ston­den er honderden jongens en meisjes uit Bussum voor de ingang van de studio. De technische staf hield zijn hart vast of liet allemaal goed zou aflopen, maar alles ging zo rustig en gedisciplineerd, alsof er vele malen gerepeteerd was. Sindsdien staan er elke woensdag- en zaterdagmiddag, als de K.R.O. in de ether geweest is, enige tientallen kinderen bij de uitgang van de Irenestudio te wachten, totdat tante Hannie naar buiten komt. Ze verdringen elkaar om haar een arm te mogen geven. Dan brengen ze haar in optocht naar het station of naar haar hotel en onderweg vech­ten ze om haar tas te dragen. Voor hen is tante Hannie nog een fee, de enige echte zelfs, uit het sprookje, dat de televisie heden ten dage voor de jeugd is. Wij hebben het vroeger moeten stellen met de schimmige wezentjes uit de verhalen, waarin je wel mocht geloven, maar die je geen hand kon geven en geen zoen.



Leen Bakker
Geplaatst door L.J.A.Bakker

http://knipselsuitkranten.nl

http://www.grijsvuur.nl

Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter

dinsdag 23 september 2014

Een mexicaanse hond in Baarn


Sorry, dit stukje gaat helemaal nergens over, maar ik vond het zo grappig, dat ik het toch maar met u deel. Dit verscheen in 1952 in de krant. Een grote kop: Lekker storen..., Buurvrouw hield een Mexicaanse hond in schemerlamp.

Een hond in een schemerlamp houden? Vreemd... Dat artikeltje moest ik wel even lezen. En dan begint het artikeltje met "In de nette Elisabethstraat in het plaatsje Baarn". Nu ben ik zelf in de Elisabethstraat opgegroeid. Die straat was tot begin jaren zeventig te vinden in het wijkje Santvoort tussen de Zandvoortweg en de Berkenweg. Een klein stukje van die straat bestaat nog en heet nu Populierenlaan. Ik ben er zelf opgegroeid. Mijn overgrootouders woonden daar naast Luijer, de lompenhandel en mijn ouders woonden na hun trouwen op zolder bij opoe en opa, waar ik dus ook ben opgegroeid.


Een foto van uw auteur, genomen in de Elisabethstraat.
Nog nooit last gehad van een Mexicaanse hond.
Als u zich afvraagt wie die prachtige kapsel heeft
verzorgd? Dat was kapper Geijtenbeek uit de Dijkweg.
Het model werd ook wel model bloempot genoemd.
Nu stond de Elisabethstraat om veel dingen bekend, maar niet om het feit dat het zo'n nette straat was. Sterker nog, veel Baarnaars liepen met een boogje om de Elisabethstraat heen. In de straat woonden toch de 'lagere klasse' en er werd flink gedronken. Regelmatig waren er problemen in de straat. Nu spreek ik niet uit eigen ervaring. Ik ben er wel opgegroeid, maar ik heb er altijd een gezellige tijd gehad. De mensen die er woonden hadden het niet breed, maar men hielp elkaar. Anders als tegenwoordig hadden de buren veel contact met elkaar. Regelmatig werden de klapstoeltjes op straat gezet en zat men gezellig voor het huis te kletsen. Het was er gezellig.


Maar uit dit krantenartikel blijkt dat niet alle buren het met elkaar eens waren. Een Mexicaanse hond is namelijk geen hondenras, maar een stoorzender. Wist u dat? Ik niet! Het toestel verstoorde radiogolven en zorgde ervoor dat radiotoestellen in de buurt een soort jankend geluid voortbracht.

Blijkbaar stoorde deze buurvrouw zich aan het radiogebruik van haar buren. Met de Mexicaanse hond kon ze de buurman flink sarren... totdat ze betrapt werd.

Ik vind het een leuk verhaal.





Lies Radstok en Gert Broerze in de Dijkweg.
Update 19-10-2014: 
Dick van den Brakel kon samen met zijn neven Ab en Dick nog wat aanvullende informatie geven over dit verhaal. Het slachtoffer was Elisabeth (Lies) Broerze-Radstok (1898-1975). Zij had de nieuwe radio gekocht, en telkens als ze die aandeed dan buurvrouw Diel Luif-Pas de schemerlamp met de stoorzender aan. Diel was getrouwd met Bertus Luif. Lies was getrouwd met Gert Broerze.





Eric van der Ent

Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op  Facebook en Twitter

zondag 21 september 2014

Een paal bij het tolhuisje

Het tolhuis aan de Eemweg bij de Kerkstraat in Baarn is zonder twijfel één van de meest gefotografeerde plekjes van Baarn, zo niet het meest gefotografeerde plekje. Honderden, misschien wel duizenden verschillende afbeeldingen heb ik al gezien. En terecht, het was ook een schilderachtig tafereeltje. Honderden keren is het geschilderd, getekend, geëtst, gekalligrafeerd en gefotografeerd. Het tolhuisje in de sneeuw, het tolhuisje in het water (tijdens overstromingen), de afbraak van het tolhuisje, op ansichten, in oude toeristische boekjes. Prachtig allemaal. Jammer dat het in de jaren vijftig moest verdwijnen.


Onlangs vond ik op marktplaats een prachtig album. In dat album zijn 45 prachtige foto's te vinden, naar schatting rond 1910 gemaakt. Ik heb de locatie waar die foto's gemaakt zijn nog niet allemaal kunnen traceren, maar volgens mij zijn ze allemaal, op één na, in Baarn en directe omgeving genomen. Binnenkort zal ik u on ons weblog trakteren op deze foto's. Misschien kunt u ons helpen de locatie van alle foto's te achterhalen.

De hierboven afgebeelde foto is afkomstig uit het genoemde album. Ondanks dat het tolhuisje al zo vaak gefotografeerd is, vind ik juist deze foto heel erg bijzonder. Het tolhuisje staat er in volle glorie op, rechts achter de boom zijn nog net de contouren van het huis Eemwijk. De beroemde kunstenaar, schilder en beeldhouwer Frans Stracké had er zijn atelier en stierf er ook in 1898. Links is nog net de eerste bebouwing van de Kerkstraat te zien. De foto is genomen vanuit de Faas Eliaslaan. Rond 1910 zal die laan nog maar net zo geheten hebben. Pas na het overlijden van Freule Faas Elias in 1902 werd de laan omgedoopt van Noorderlaan naar Faas Eliaslaan. Dat had deze bewoonster van het huis Schoonoord ook wel verdiend, want na haar overlijden liet zij de Hervormde Gemeente een bedrag van 100.000 gulden en het hofje aan de Oosterdwarsstraat (nu Westerstraat) na. Tegenwoordig is 100.000 gulden nog steeds een enorm bedrag, maar een eeuw geleden was zo'n bedrag echt onvoorstelbaar groot!

Maar goed, ik dwaal af. De reden waarom ik deze foto zo bijzonder vind, is omdat er op de voorgrond bij de ingang van de Faas Eliaslaan een enorme paal te zien is. Ondanks dat  het tolhuisje ontelbare keren afgebeeld is, is die paal mij nooit opgevallen. Ik heb ons fotoarchief er nog eens op nageslagen, maar op vrijwel geen enkele foto waarop het tolhuis afgebeeld is, is deze paal te zien. Waarschijnlijk hebben de fotografen flink hun best gedaan om de paal uit beeld te houden. Op een enkele ansichtkaart is de paal ook te zien.

Ik vraag me nu af wat dat voor paal was. Was het wellicht een grenspaal? De bebouwde kom van Baarn hield hier wel op. Hier ging je de polder richting Eembrugge en Bunschoten-Spakenburg in. Of was  deze paal misschien een deel van een toegangshek tot het landgoed van Schoonoord van Freule Faas Elias geweest? Ik heb geen idee. Mogelijk had het nog een andere functie. Weet u het? Laat het ons dan weten.

UPDATE: Inmiddels hebben we het antwoord op deze vraag ontvangen. Klik hier voor het antwoord.

Eric van der Ent

Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op  Facebook en Twitter

donderdag 18 september 2014

125 jaar Smederij Vervat in oktober 1979

Goossen Vervat en Hendrika
Maria Costerus
In het jaar 1854, om precies te zijn, op 4 oktober, kwam de eerste Vervat naar de Lage Vuursche om een smidse te beginnen. Zijn naam was Piet Vervat, die getrouwd was met Mietje de Bonneville.
Uit dit huwelijk werden 7 kinderen geboren, waaronder 5 zoons, die allen smid werden. Een van de vijf zonen was Teunis. Teunis was gehuwd met Neeltje Overeem, zij overleed op haar 43 ste jaar in op 5 maart 1883. Teunis is later getrouwd met Mientje de Wit, en hij nam de zaak over. Geurt een zoon van Teunis nam daarna ook de zaak weer over. Teunis overleed op 30 december 1916.
Uit het huwelijk dat Geurt gesloten had met Jannigje de Kruif, werden een dochter en een zoon geboren. Deze zoon: Goossen werd natuurlijk ook een smid. Goossen trouwde met Heintje en er werden 2 dochters en een zoon geboren. Geurt was de naam van zijn enige zoon. Geurt is getrouwd met Jopie Boon en is thans de eigenaar van de smederij, en hoopt dat zijn zoon Jan, de zaak later weer van hem wil nemen, om de traditie voort te zetten. Dit is een kleine beschrijving, van allen die in de smederij hebben gewerkt in de loop der jaren.


smederij Vervat lang geleden

Nu iets over het werk in de smederij van toen en nu. Van heel vroeger weet ik niet veel, maar het was toen wel altijd zwaar en hard werken. Het gereedschap moest zelf gemaakt worden, maar ook werden er bijlen, schoppen, etc. in de smederij gemaakt. Paarden beslaan was dagelijks werk. Hoepels leggen om houten wagenwielen gebeurde ook heel veel. Toen ik op de ambachtsschool was, kwam het hoepelleggen ook nog wel voor. Het gebeurde dan altijd op een woensdagmiddag, want dan kon ik mooi aan de blaasbalg trekken om het vuur aan te houden. De ijzeren hoepel werd dan helemaal warm gemaakt; was hij op temperatuur, (dat zag men aan de kleur van het ijzer), dan werd hij uit het vuur gehaald en om het houten wiel gelegd, en dan snel met water afgekoeld. Door deze snelle koeling krimpt het ijzer, en klemt hij om het hout vast, en wordt daarna nog met spijkers vastgezet.

Met het 100 jarig bestaan was het 's avonds nog feest op het dorp. Mijn vader kreeg van de gemeenschap een ventilator, deze kon don de oude blaasbalg vervangen. Ook kwam er een muziekkorps uit Baarn. Mijn vader heeft ook de lichtkronen die in het gemeentehuis hangen gemaakt. Het mooie handwerk, wat vroeger werd gemaakt, ziet men vandaag niet meer. Ze komen bij mij ook nog wel eens vragen voor het maken van een stukje smeedwerk, waaronder uithangbordjes, windwijzers maar ze schrikken meestal van de prijs. Materiaal, dat valt wel mee, maar het arbeidsloon maakt het zo duur.


de familie Goossen Vervat met links Geurt Vervat
























Een paard beslaan doe ik ook nog, niet zo veel als mijn vader vroeger deed. Ik besla de paarden alleen maar thuis, dus ik hoef niet de boer op. Tegenwoordig wordt er veel koud beslagen, maar ik besla alleen warm. Bij koud beslag wordt meestal de hoef van het paard naar het ijzer gemaakt. Zo hoort het echter niet; men moet eerst de hoef afkappen, en goed afsnijden, en dan het ijzer naar de hoef maken.
Door het ijzer warm pas te maken, komen ze ook veel vlakker onder de hoef. Vroeger kwamen er wel paarden om de paar weken, die de hele dag op de straat liepen, maar nu duurt het soms wel 2 maanden. Het is vandaag de dag wel zo, als ik een paard aan het beslaan ben, dat ik veel bekijks heb, en er worden dan ook veel foto's en films gemaakt. Ook van de televisie zijn er een keer opnames gemaakt voor het programma "Ren je rot".
Er is in de loop van de jaren niet veel veranderd in de smederij zelf. De boormachine en de slijpsteen werden door mijn grootvader ook al gebruikt, ze doen het nog steeds goed, ze worden allebei door een elektromotor aangedreven.
Mijn vader is ruim 42 jaar bij de brandweer geweest; de meesten zullen niet weten waarom, maar het was zijn hobby. Niet alleen in zijn werk wilde mijn vader graag dat de vonken er af vlogen, maar bij zijn hobby ook.



Misschien is dat de reden, dat ik ook bij de brandweer ben; met dit verschil dat vroeger in de smederij en daar buiten, er meer vonken afvlogen dan tegenwoordig.
Aldus Geurt Vervat op 4 oktober 1979 vanuit zijn smederij in Lage Vuursche.



Leen Bakker


Geplaatst door L.J.A.Bakker
http://ljabakker.magix.net/website
http://knipselsuitkranten.nl
http://www.grijsvuur.nl









Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter

maandag 15 september 2014

De oude begraafplaats Baarn vertelt nu nog meer geschiedenis


Het overwoekerde en zwaar beschadigde graf van
Guimond de Briquemond
Dat de oude begraafplaats aan de Berkenweg in Baarn een waardevolle plek is, boordevol informatie over onze Baarnse voorouders zal u niet verrassen. U weet waarschijnlijk ook dat onze gemeente deze mooie plek in de jaren tachtig van de vorige eeuw bijna had laten verdwijnen. De begraafplaats lag er verwaarloosd bij. Veel graven waren verzakt en de monumenten waren overwoekerd door klimop. Eigenaren van graven hebben de plicht om hun graf te onderhouden. Doen ze dat niet, dan heeft de gemeente het recht om het graf te ruimen. Hier was duidelijk sprake van gebrek aan onderhoud. De graven waren bijna niet meer zichtbaar en het betreden van de begraafplaats was met gevaar voor eigen leven, zo ernstig waren de graven verzakt. Vernielingen door de jeugd die daar hadden huisgehouden hadden had het gemeentebestuur het laatste zetje gegeven. Er moest wat gebeuren. In al hun wijsheid werd besloten om flink op te ruimen. De klimop werd verwijderd en vele grafmonumenten werden eveneens verwijderd.

Eén van de verwijderde monumenten, hier
nog in volle glorie. Het graf van Schöne.
Voor iemand met een beetje gevoel voor geschiedenis was dit een ware ramp. Wat was het een foute beslissing om die monumenten te verwijderen! We hebben het aan de helaas inmiddels overleden Jaap Kruidenier en aan de Historische Kring Baerne te danken dat onze oude begraafplaats nog bestaat. Zij wisten het gemeentebestuur ervan te overtuigen, dat het verwijderen van de grafmonumenten een grote vergissing was. Het verwijderen van de monumenten werd gestaakt, onder de voorwaarde dat de begraafplaats onderhouden zou worden. Dat gaf het startschot voor een 'werkgroep oude begraafplaats' van de Historische Kring Baerne die deze taak op zich nam. En hoe! Al jarenlang zijn vrijwilligers bezig op de begraafplaats om grafmonumenten te herstellen en de beplanting, struiken en bomen te onderhouden. In opdracht van de gemeente is ook de oude muur en het hek om de begraafplaats prachtig hersteld. Inmiddels is de begraafplaats ook gemeentelijk monument. Baarn is gelukkig zuinig geworden op dit mooie stukje erfgoed. Verschrikkelijk dat zoveel monumenten verdwenen zijn, maar wat nog over is prachtig.


André Mascini, voorzitter van de
HKB heet alle bezoekers welkom
Zaterdag 14 september was het weer open monumentendag. Op die dag werd ook de oude begraafplaats opengesteld voor bezoekers. De Historische Kring Baerne gebruikte die dag voor een bijzondere gebeurtenis. Zoals ik al schreef zijn veel
Taco Hofstra van de
werkgroep oude
begraafplaats
grafmonumenten verwijderd. Door historisch onderzoek heeft de werkgroep oude begraafplaats echter de exacte locatie kunnen vaststellen van een aantal belangrijke en bekende oude Baarnaars. Die locaties zijn weer gemarkeerd door nieuwe prachtig monumenten. Deze monumenten zijn afgelopen zaterdag onder grote belangstelling onthuld.





Michiel Deylius
Ontwerper van de
nieuwe grafmonumenten
De monumenten zijn ontworpen en gemaakt door Michiel Deylius, beeldhouwer en letterhakker. Het moet gezegd worden. De monumenten zijn prachtig en robuust. Klaar om de komende eeuwen te doorstaan. Onthuld zijn de monumenten van de families Van IJsendijk, Schöne, Taets van Amerongen, Astro, Faas Elias, De Bull, Ten Dam en Toe Laer.
Dhr. W. Verhoek, oud hoofdonderwijzer van de Astroschool
in gesprek met leden van de familie Astro.
Voorzitter van de HKB, dhr. André Mascini, opende het gebeuren en heette iedereen welkom, waarna dhr. Taco Hofstra van de werkgroep oude begraafplaats toelichtte wie de personen waren, van wie het graf van een nieuw monument werd voorzien. Daarna werden de graven bezocht en werden bloemen gelegd bij de monumenten.

Dhr. Astro in gesprek met
burgemeester Mark Röell
Voor zover er nog nabestaanden in leven zijn, werd die bloemlegging door de nabestaanden gedaan. Zo was er een grote delegatie van de familie Astro aanwezig en ook afstammelingen van de familie Toe Laer. Onze burgervader Mark Röell woonde de onthulling bij.
De nieuwe grafmonumenten die de plaats aanduiden waar de families begraven zijn.

Na afloop werd onder het genot van een kopje koffie nog wat nagepraat en op deze prachtige zonnige dag nog wat gewandeld langs de overige monumenten.

Wat een prachtig initiatief. Dankzij de Historische Kring Baerne zijn er weer blijvende herinneringen aan deze oude bekende Baarnaars. Baarn mag zich gelukkig prijzen met zo'n actieve historische vereniging.

Website Historische Kring Baerne:
http://historischekringbaerne.nl/

Eric van der Ent

Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op  Facebook en Twitter

zaterdag 13 september 2014

Drie kerken voor de Oosterhei, deel 2: de Mariakerk

In deel 1 van deze serie noemde ik de Zuidoostwijk van Baarn, die in de jaren vijftig werd bebouwd, de relatief grootste uitbreiding in de Baarnse geschiedenis. Het ging om wat ik de ‘grote Oosterhei’ noemde, de wijk tussen Wijkamplaan, Bremstraat, Maatkampweg en de nieuw aangelegde Lepelaarstraat. Het werd wel ‘een dorp op zichzelf’ genoemd. Er kwamen scholen, kerken en een winkelcentrum. Deze serie gaat over de kerken en we beginnen met de rooms-katholieken. De Maria Koningin Kerk, in de volksmond Mariakerk genoemd.


De Mariakerk vanuit de lucht

Wie de kerkelijke kaart van Baarn een beetje kent, weet dat de leden van de rooms-katholieke Nicolaaskerk en de Mariakerk totaal verschillend zijn. De Nicolaaskerk (Kerkstraat) is traditioneel, in de Mariakerk is meer mogelijk wat afwijkt van de aloude gebruiken. Dat is niet erg, want aan allebei is behoefte. Ik was echter wel verbaasd toen ik ontdekte dat de twee niet om die inhoudelijke redenen waren gesplitst. De Mariakerk is om puur geografische reden ontstaan: de Oosterhei!
In 1959 schreef aartsbisschop Alfrink van Utrecht (later kardinaal) een brief aan kapelaan Visscher, ook te Utrecht, met de opdracht een parochie te stichten in de Zuidoostwijk van Baarn. In protestantse kerken kunnen zulke initiatieven alleen plaatselijk ontstaan, maar de katholieken kennen geen plaatselijke zelfstandigheid. De grote uitbreiding in Baarn was bij de provinciale organisatie opgevallen. Utrecht besloot dat er een kerk op de Baarnse Oosterhei moest komen.
Als geschiedschrijver kom ik steeds voor raadsels te staan. Zo begrijp ik niet dat Visscher direct een parochie moest stichten, voordat er een gebouw was. De Oosterhei was een wijk voor jonge gezinnen, met kleine kinderen. Die konden toch nog wel een paar jaar naar de Kerkstraat blijven fietsen? Toch kreeg hij die opdracht, hij stichtte een wijkparochie en die kwam bijeen in het Slachthuis aan de Bremstraat, hoek Ericastraat.
Onze taal kent het woord bouwpastoor, door Van Dale omschreven als: ‘Priester die belast is met de bouw van een kerk voor een nieuw op te richten parochie, waarvan hij veelal pastoor zal worden’. Het woord wordt ook wel schertsend gebruikt, ook voor protestantse dominees die zich met kerkbouw bezighouden. Maar Visscher was het letterlijk, al was hij in het begin nog slechts kapelaan, oftewel hulppastoor.
In de kerstnacht van 1962 werd de Mariakerk in gebruik genomen, op de hoek van de Maatkampweg en de Bremstraat, dus op een steenworp afstand van het Slachthuis. Op de foto zien we de eerstesteenlegging. Wie het zijn kan ik niet nagaan, het zou me niet verbazen als aartsbisschop Alfrink de gedenksteen (zoals te zien niet letterlijk de eerste steen) bevestigde.


De eerstesteenlegging van de Mariakerk

De kerk heeft vele bijzondere kenmerken en lijkt in niets op een klassieke rooms-katholieke kerk als de Nicolaaskerk. Er zijn twee uiterlijke kenmerken die in het oog springen. Eentje is het kunstwerk op de buitenmuur, uitbeeldend de vijf wijze en de vijf dwaze meisjes met hun olielampen, uit een gelijkenis uit de Bijbel. Een ander opvallend kenmerk: de toren staat los van de kerk.
Veruit de bekendste pastoor van de Mariakerk was Frans Saelman, die de parochie leidde van 1974 tot zijn dood in 1992. Hij was een controversiële pastoor. Vrienden ontdekten bij hem genezende krachten en paranormale gaven. Hij was dus geen fantast, anderen zeiden het over hem. Saelman besloot die krachten uit te oefenen, individueel en in bijeenkomsten. Vele mensen van buiten Baarn zochten hun toevlucht tot hem, maar de meesten van zijn eigen parochianen namen zijn gaven niet serieus. Toch lachten ze hem niet uit, ze bleven hem trouw omdat er met zijn kerkdiensten en pastoraat niets mis was.
Na het overlijden van Saelman zat de parochie zonder pastoor. Parochianen namen de taken over, ontwikkelden zich tot lekenpredikers. Onvermoede talenten kwamen naar boven. De parochie omschrijft zichzelf tegenwoordig als ‘veerkrachtig en moedig, tegen alle verdrukking in, vasthoudend en eigenzinnig’.
De parochie kreeg geen pastoor meer, wel weer pastors. Een pastor leidt een parochie, maar hoeft geen priester te zijn. Ook vrouwen kunnen pastor worden, maar geen priester. Zo werd het verschil met de Nicolaasparochie groot. Een vrouw die een dienst leidt, zal daar onbespreekbaar zijn.
In 1996 ontstond een opmerkelijke relatie tussen rooms-katholieken en gereformeerden. De Gereformeerde Kerk aan de Oude Utrechtseweg werd gerenoveerd en de kerkgangers kregen vier maanden lang onderdak in de Mariakerk. Gereformeerden om negen uur, rooms-katholieken om half elf. Uit die relatie ontstonden gezamenlijke kerkdiensten, een paar keer per jaar. Vanuit het bisdom worden die met argusogen bekeken en zijn er ook voorwaarden aan gesteld. Het tekent de Mariakerk. Gereformeerden hebben geen last van restricties van hogerhand, rooms-katholieken wel. De leden van de Mariakerk gaan echter het liefst hun eigen gang.

Reacties blijven welkom, want in een geschiedenisverhaal zitten onvermijdelijk fouten. Zo schreef ik in deel 1 dat op de Oosterhei een openbare school (Cantonschool) en een protestants-christelijke (Guido de Bres) werden gevestigd. Wat ik niet wist, was dat de rooms-katholieken aan de Bremstraat tegenover de kerk de Sint Josephschool hadden gebouwd, later Eemdalschool genoemd. Tegenwoordig is daar de Kleine Stad gevestigd, voor kinderopvang. En daarnaast… een moskee. Dat alleen de rooms-katholieken met een kerk op de Oosterhei achterbleven, was eigenlijk ook een foute conclusie van mij. Een moskee mag je ook een kerk noemen.





Johan Hut
Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op  Facebook en Twitter

donderdag 11 september 2014

Hoogte- en dieptepunten bij de Brandweer

Hoogte- en dieptepunten bij de Brandweer tussen 1960 en 1980 en in 2002


Open het Dorp inzamelactie in 1962
B. Keppel, J. v.d. Horst ,J. Meerveld, H. v.Veen,
H. Blok en A. v. Lambalgen
"Open het Dorp" was de eerste grote geldinzamelingsactie in 1962 op televisie in Nederland. De uitzending duurde 23 uur en bracht twaalf miljoen gulden op. Ook de brandweercollega's van Baarn waren daarbij aanwezig onder leiding van J.v.d.Horst.


Op 4 september 1976 rukte de brandweer van Baarn onder leiding van Leen Bakker uit voor bijstand bij de Baarnse Ziekenomroep, maar niet voor een uitslaande brand! Het voormalige ontvangststation van het gasbedrijf was door de gemeenteraad van Baarn in gebruik gegeven aan de Stichting Baarnse Ziekenomroep. Een groepje medewerkers van de ziekenomroep ging aan de slag om van het ontvangststation een studio te maken. Dat zij extra hulp nodig hadden bleek al snel. Dat kwam ook het bestuur van de personeelsvereniging van de brandweer ter ore. Toen bleek weer eens dat deze vereniging bestaat uit mannen die vanuit hun sociale gevoel niet alleen brandweerman zijn, maar bereid zijn ook een ander te helpen wanneer het zomaar nodig is, voor het goede doel. Spontaan boden zij hulp aan. En twaalf man sterk gingen zij aan het werk: hakkend, bikkend, zagend en timmerend om een nieuwe vloer te leggen. Op deze manier ging de aanvankelijk eindeloos lijkende verbouwing heel hard, en mede daardoor kon de ziekenomroep gauw beschikken over hun nieuwe studio.

Belangrijker is misschien nog wel dat weer eens blijkt dat het in Baarn nog niet zo slecht gesteld is met de onderlinge niet-te-betalen hulpverlening. Het leek ons goed u eens opmerkzaam te maken op dit stuk zelfwerkzaamheid en die ongevraagde hulp, die ook in deze tijd nog mogelijk blijkt.’ Aldus de Baarnsche Courant van vrijdag 5 september 1976.

 Zelfredzaamheid lost brandend probleen op

kuil werd gegraven naast de kantine
en werd het nieuwe instructielokaal

In juli 1979 keurde de gemeenteraad een uitbreiding van de instructieruimte annex kantine van de brandweer goed. De ‘brandende’ behoefte aan nog meer ruimte deed de brandweervrijwilligers van Baarn besluiten met eigen vrijwillige inbreng onder de toekomstige uitbreiding nog een kelder te realiseren. Op vrijdag 22 september zetten de brandweervrijwilligers, onder leiding van Wolter Wiersema, de handen daarvoor aan de schop en begonnen met de grondwerkzaamheden en hielpen daarna bij de bouw. Een hartverwarmend staaltje van zelfwerkzaamheid, mag je gerust zeggen.

 

Murk Camper


Een indrukwekkende laatste groet
Voor de crematieplechtigheid in Den en Rust te Bilthoven namen wij afscheid van onze alom gewaardeerde collega Murk Camper. Met onze wagens voor de kazerne brachten wij en vele collega’s, onder wie ook een afvaardiging van het bevriende korps uit het Italiaanse Salò, in rij op de Plataanlaan een laatste groet aan onze op 46-jarige leeftijd overleden brandweercollega. De acht dragers gingen de rouwwagen vooraf. Na de indrukwekkende plechtigheid reed de stoet richting Bilthoven, waar de crematie volgde. Murk Camper was brandweerman in hart en nieren. Meer dan 25 jaar was hij aan het korps verbonden, doorliep alle geledingen, was actief bij het jeugdkorps, bij wedstrijden, bij de uitwisselingen met Salò en bij de personeelsvereniging. Onze meerdere malen onderscheiden collega lukte het van zijn hobby zijn professie te maken. Sinds 2001 was hij beroepskracht in Arnhem, waar hij met zijn vrouw en twee kinderen zou gaan wonen. Rond juli 2001 werd kanker bij hem geconstateerd en aan die ongeneeslijke ziekte bezweek hij op 9 januari 2002.












Het boek over de Brandweer van Baarn "Waarom Redden" is te koop voor een klein prijsje (€ 8,00). Kijk in onze webwinkel
Het Boek "Waarom Redden"








Geplaatst door L.J.A.Bakker oud korpslid van Brandweer Baarn

http://www.grijsvuur.nl

http://knipselsuitkranten.nl

http://ljabakker.magix.net/website#Startpagina



Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter

woensdag 10 september 2014

Problemen zoekfunctionaliteit op onze website

Onze website draait voor een groot deel via zoekmachines een databases met heel veel gegevens. Om de zoekmachines aan te sturen wordt gebruik gemaakt van de computertaal PHP.

Ik zal u niet vermoeien met technische poespas, maar het is zo dat hackers allerlei manieren vinden om via gaten die PHP scripts websites plat te leggen. Sommige mensen vinden dat leuk om te doen. Ik zie daar zelf de lol niet zo van in.

Om die hackers voor te blijven, wordt er continue gesleuteld aan de computertaal PHP. Hierdoor verdwijnen er functies en komen er functies bij. Helaas is het nu zo dat één van de functies die onze zoekmachines gebruikt door onze provider uitgeschakeld is. Hierdoor werken onze zoekmachines niet meer. Als amateur websitebouwer probeer ik dit zo snel mogelijk op te lossen, maar dat zal even (misschien zelfs dagen) duren.

Er worden dagelijks ongeveer 4000 tot 5000 zoekopdrachten op onze site uitgevoerd. Veel bezoekers zullen dus last hebben van dit euvel.

Mijn excuus hiervoor, ik probeer alles zo snel mogelijk weer werkend te krijgen.

Eric van der Ent

Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op  Facebook en Twitter